SP - Informator

Jak nauczyć dziecko tworzyć dobre relacje?

1. Pokazuj, że miło jest spędzać czas z bliskimi, zapraszaj gości, odwiedzaj rodzinę, znajomych, interesuj się problemami sąsiadów, dostrzegaj potrzeby osób, z którymi łączy cię wspólne terytorium. Staraj się pokazywać, że nie we wszystkim musimy się zgadzać, ale możemy być dla siebie nawzajem oparciem.
2. Nie zmuszaj. Unikaj krępujących zachęt np.; „Idź pobaw się z kolegą”. Daj dziecku okazje do poznawania ludzi, ale także przestrzeń, by mogło się wykazać inicjatywą
   i wejść w relacje w swoim tempie. Są dzieci, które potrzebują więcej czasu, by się do kogoś przekonać.
3. Ucz proszenia o pomoc. Dawaj dziecku instrukcję, jak ma poprosić drugą osobę o uwagę, o coś do picia, o pomoc w rozwiązaniu konfliktu itd.
4. Ucz pocieszania. Dzieci często nie wiedzą, jak mają się zachowywać, gdy ktoś płacze albo przeżywa inne silne emocje. Pokazuj jak ty to robisz.
5. Proponuj zajęcia. Dziecko może poznawać ludzi w szkole, rodzinie, ale i podczas zajęć sportowych. Na początek wybieraj zajęcia, w których możesz towarzyszyć dziecku.
6. Opóźniaj korzystanie z mediów cyfrowych. Najpierw niech dziecko nauczy się zaprzyjaźniać, poznawać innych, spędzać z nimi czas poza siecią, a dopiero potem niech dostanie narzędzie, które będzie je nęcić silnie stymulującymi atrakcjami.

Dr Bruce D. Perry - psychiatra dziecięcy i neurobiolog twierdzi, że „nasza zdolność do tolerowania stresorów maleje, ponieważ słabną nasze więzi”. W swojej pracy niejednokrotnie przekonał się, że tym, co najlepiej leczy zranioną psychikę, są właściwe relacje, bycie wśród ludzi, uczestnictwo w rozmaitych zajęciach, grupach, udział
we wspólnotach religijnych.

Źródło: Joanna Szulc, Siatka bezpieczeństwa, Psychologia dziecka, Newsweek Extra, nr 7/2023, str. 42-45.

Dziękuję za współpracę. Jesteście Państwo i Wasze dzieci ważni!

Wasz pedagog szkolny – Alicja Smoczeńska

Akceptacja siebie. Część II.

Dziecko może doświadczać nieuniknionych wahań, kryzysów, zwątpień, jednak, jeśli jego ogólne poczucie akceptacji siebie pozostanie stabilne, będzie odbierać świat, jako przyjazny i akceptujący. Jak wspierać rozwój samoakceptacji u dziecka?

10 sposobów na samoakceptację u dzieci sformułowanych przez kanadyjską fundację Kids Help Phone, działającą na rzecz zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży. Oto one:

• Zauważ i doceń to, co czyni cię wyjątkowym i nieprzeciętnym, co wyróżnia cię spośród innych.
• Odpuść to, czego nie możesz zmienić. Staraj się zauważyć swoje atuty i mocne strony.
• Zastanów się, które aktywności sprawiają ci radość np.: sport, spacery, rysowanie, czytanie i staraj się angażować w nie regularnie.
• Ustalaj możliwe do osiągnięcia cele np.: poprawienie ocen, nauka jazdy na rolkach, a gdy uda ci się je osiągnąć, nie zapomnij o docenieniu siebie.
• Ciesz się swoimi osiągnięciami.
• Staraj się unikać sytuacji, które mogą zagrażać twojemu dobremu myśleniu o sobie i twojej samoakceptacji, np.: kontaktów z nieżyczliwymi ludźmi, pracy ponad siły czy wyznaczaniu sobie niemożliwych do zrealizowania celów.
• Myśl o sobie dobrze, staraj się nie ulegać negatywnym myślom, samokrytyce ani nadmiernemu porównywaniu się z innymi.
• Dbaj o siebie. Zdrowo się odżywiaj, uprawiaj sport, wysypiaj się, zadbaj o odpoczynek.
• Angażuj się w nowe aktywności, jak: wolontariat, zajęcia pozalekcyjne, ciekawe hobby.
• Korzystaj ze wsparcia innych osób, z którymi możesz rozmawiać o swoich uczuciach i które pomogą ci przypomnieć sobie, co w tobie cenne.

Źródło: Marta Knapińska – Chłodnicka, Zgoda na siebie, Psychologia dziecka, Newsweek Extra, nr 5/2023, str. 24-27.

Akceptacja siebie – krótkie rozważanie. Część I.

Akceptowanie siebie wyraża się w aprobacie swojej osoby. Samoakceptacja, jako część samooceny zależna jest od relacji z innymi ludźmi i od jakości naszych stosunków
z nimi. Jest ona wypadkową wielu naszych doświadczeń i ogólną reprezentacją tego, jak oceniamy siebie i jakiego nastawienia wobec nas oczekujemy od innych. Samoakceptacja polega, więc na życzliwym uznaniu, uświadomieniu sobie swoich cech i sposobów reagowania. Chodzi o zauważanie, co w sobie lubimy, czego nie, z czego jesteśmy bardziej lub mniej zadowoleni. I choć to nie zawsze jest łatwe, ważne jest pogodzenie się z tym. Akceptowanie to nie surowe ocenianie, tworzenie rankingów czy stawianie warunków ani też konieczność ukrywania za wszelką cenę tego, co dla nas trudniejsze.

Źródło: Marta Knapińska – Chłodnicka, Zgoda na siebie, Psychologia dziecka, Newsweek Extra, nr 5/2023, str. 24-27.

Trudności z wychowaniem

Dr Marta Majorczyk – pedagog, psycholog, nauczyciel akademicki, doradca rodzinny w artykule „Trudności z wychowaniem” zamieszczonym w „Psychologia dziecka” 1/2024, str. 20 – 25 porusza w nim następujące kwestie: refleksja nad wychowaniem, koncepcja wychowania, wielość metod wychowania, świadomość wychowawcy. Odnajdujemy w nim cyt.: „Jak podkreśla Carl Honorĕ w książce „Pod presją” nie ma gotowej recepty na wychowanie dzieci w XXI wieku. Mamy jedynie kilka podstawowych zasad, o których warto pamiętać:

• Dziecko powinno czuć się bezpiecznie i być kochane.
• Dziecko wymaga rodzicielskiej uwagi i czasu, bez żadnych wstępnych warunków.
• Dziecko musi znać granice (innych osób).
• Dziecko ma mieć przestrzeń, gdzie może popełniać błędy i ponosić ryzyko.
• Dziecko powinno spędzać więcej czasu na dworze i w ruchu.
• Nie można stale porównywać dziecka z innymi i nieustanie oceniać jego postępów.
• Dziecko ma jeść zdrowo.
• Dziecko ma mierzyć wyżej niż posiadanie markowego gadżetu.
• Dziecko ma mieć miejsce dla siebie.

Zwracają uwagę również słowa zaznaczone czerwoną czcionką: „Pamiętajmy, że działania wychowawcze powinny być ciągle i dokładnie przemyślane” (…), czy „Na proces wychowania dziecka wpływają oboje rodzice oraz charakter ich związku. Pomocne są podstawy psychologii rozwojowej”.

Czy bezpieczne są dla dzieci naklejki imitujące tatuaże?

Agnieszka Szymańska – psycholog dzieci i młodzieży, z Fundacji „Auxilium” w artykule „Młodzi wytatuowani” zamieszczonym w miesięczniku „Przymierze z Maryją” nr 132 wrzesień/październik 2023r. (str. 44 – 47) poświęconemu temu zagadnieniu napisała cyt.: „Pamiętajmy, że naklejanie przez dzieci naklejek imitujących tatuaże może być prostą drogą do wychowywania przyszłych klientów salonów tatuażu. Jeśli chcemy, aby nasze dzieci i młodzież nie dołączyły do rzeszy osób kolczykujących się i tatuujących – zadbajmy o rozwijanie przez nich wartości i uczmy odkrywać sens życia w realizowaniu tych wartości, zwłaszcza religijnych, chrześcijańskich. Badania wykazały, że chęć posiadania tatuaży sprzyjają: laicki światopogląd i nieuczestniczenie w praktykach religijnych”.

Cyt: „A co z tatuażami przedstawiającymi symbole chrześcijańskie? Tatuaż nie powstał, jako forma kultu w chrześcijaństwie (podobnie jak np.: muzyka metalowa), jego zadanie było wręcz odwrotne, nie wydaje się on, więc właściwą formą oddawania czci Bogu”.

 Pod rozwagę…

Z Nowym Rokiem i składaniem związanych z nim najlepszych życzeń przychodzą mi na myśl słowa, które coraz częściej krążą wśród nas i są moim zdaniem bardzo ważne
i prawdziwe: „To nie rok ma być lepszy, tylko człowiek”. Korespondują one z przesłaniem Świętej Matki Teresy z Kalkuty:, „Jeśli chcesz zmienić świat idź do domu i kochaj swoją rodzinę”, „Nie potrafimy robić wielkich rzeczy, ale możemy robić małe, ale z wielką miłością”, „Kochaj mimo wszystko (…), wybaczaj mimo wszystko (…) „ a „jeśli czynimy dobro znajdziemy dobro w tym i przyszłym życiu” - Święty Jan Bosko.