W naszej szkole.

motyl3W naszej szkole organizowane są zajęcia z terapii pedagogicznej
(zajęcia korekcyjno - kompensacyjne), które rozwijają i aktywizują te wszystkie funkcje intelektualne i właściwości osobowościowe uczniów, które umożliwiają im pełne uczestnictwo w procesie dydaktyczno - wychowawczym.
 To specjalistyczne działania mające na celu niesienie pomocy dzieciom posiadającym różnego rodzaju nieprawidłowości rozwoju i zachowania.

Terapia pedagogiczna stwarza dzieciom z zakłóceniami rozwojowymi możliwości wszechstronnego rozwoju. W celu eliminowania niepowodzeń szkolnych  oraz ich ujemnych konsekwencji oddziałuje się za pomocą środków pedagogicznych na przyczyny i przejawy trudności dzieci i młodzieży w uczeniu się.

Celem terapii pedagogicznej jest:

- Stymulowanie i usprawnianie rozwoju funkcji psychomotorycznych

- Wyrównywanie braków w wiadomościach i umiejętnościach uczniów

- Eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich emocjonalnych i społecznych konsekwencji.

Zajęcia korekcyjno - kompensacyjne odbywają się w formie indywidualnej i grupowej
(od 2 do 5 osób), raz w tygodniu w wymiarze jednej godziny lekcyjnej.

Zajęcia prowadzone są przez nauczyciela
posiadającego przygotowanie z zakresu terapii pedagogicznej
mgr Annę Wańcicką

Przydatne linki

Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Dysleksji   http://www.ptd.edu.pl

Centrum Wspomagania Rozwoju Osobowości  http://www.cwro.edu.pl

Programy edukacyjno-terapeutyczne  http://www.ortograffiti.pl

Znane osoby z dysleksją

Auguste Rodin (1840–1917)

Jeden z największych rzeźbiarzy, twórca „Myśliciela”, był dyslektykiem. Dyrektor szkoły, do której uczęszczał młody Auguste, tak pisał do jego ojca: syn „w ogóle nie zna łaciny, jego pisownia i wypracowania są okropne. Auguste niczego się nie nauczy. Im prędzej poślesz go do pracy, tym lepiej. Wątpię jednak, czy kiedykolwiek zarobi na swoje utrzymanie”. 

Thomas Alva Edison (1847–1931)

Genialny wynalazca, samouk, twórca między innymi: żarówki, fonografu, kineskopu. Nigdy nie przyswoił sobie zasad ortografii, miał też problemy z arytmetyką. W szkole nie mógł sobie poradzić, o czym pisał w pamiętniku. Wspomina: „a ja niemal uwierzyłem, że jestem matołem... ”. 

Albert Einstein (1879–1955)

Uważany za największego naukowca wszech czasów, autor teorii względności. Bardzo późno zaczął mówić, czytać nauczył się dopiero w wieku 9 lat. Miał też problemy z pisaniem. Ze względu na słabą pamięć z trudem przyswajał wiedzę z różnych dziedzin. Duże braki wiedzy przyczyniły się do tego, że oblał swój pierwszy egzamin na studia. Dwukrotnie stracił pracę nauczyciela z powodu trudności związanych z dysleksją. 

Jadwiga Jastrząb (ur. 1946)

Powszechnie znana i ceniona specjalistka terapii pedagogicznej uczniów z dysleksją, autorka podstawowych podręczników z tego zakresu. Doświadczony pedagog zajmujący się kształceniem terapeutów. Twórczyni Toruńskiej Szkoły Terapeutycznej, jedynej w Polsce placówki zajmującej się edukacją terapeutyczną dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Wspomina: „Problemy w nauce czytania odczuwałam od początku klasy I. Z mozołem czytałam pod surowym okiem mamy, ciągle słysząc uwagi >>nie zmyślaj, czytaj dokładnie<<. [...] Przez całe moje życie, nawet obecnie, napotykam utrudnienia w poprawnym odczytywaniu nowo poznanych słów [...] czytam z uwewnętrznionym głoskowaniem lub składaniem sylab. Odczuwam też zaburzenia w orientacji prawo-lewo. Stąd wspomagam się szybko zaciskaniem prawej dłoni, gdyż czuję silną jej przewagę i potrafię natychmiast zorientować się w stronach”. 

Hans Christian Andersen (1805–1875)

Pisarz duński, autor najpiękniejszych baśni, był dyslektykiem. Nawet jako osoba dorosła nigdy nie nauczył się pisać poprawnie i jego manuskrypty zawierają wiele błędów charakterystycznych dla dysleksji. W jednym z listów pisze o swoim nauczycielu: „Codziennie okazuje mi niechęć, a gdy w niedzielę rano przynoszę mu moje łacińskie ćwiczenia, przy każdym błędzie wstrząsa moją duszą, mówiąc mi najstraszliwsze prawdy. [...] Poprzedniej niedzieli przyniosłem moje zadania, a on, rozgniewany błędami, zawołał: >>Przy maturze dostanie pan pałę za takie zadanie. Sądzi Pan, że jedna litera nic nie znaczy, że to obojętne, czy napisze pan >>e<< czy też >>i<<? [...] Ma pan najbardziej tępy łeb, jaki kiedykolwiek widziałem, i w dodatku jeszcze pan sobie wyobraża, że pan coś wart...<<”. 

Jacek Kuroń (1934–2004)

Polityk i publicysta, działacz „Solidarności”, minister pracy i polityki socjalnej. W jednym z wywiadów wyznał: „Do dziś nie nauczyłem się ortografii ani żadnego języka. Jestem kiepski w tabliczce mnożenia [...]. Jestem wszak dyslektykiem [...]. W moim przypadku szkołę pozwoliła mi oswoić gigantyczna praca intelektualna”. Jacek Kuroń był honorowym członkiem Polskiego Towarzystwa Dysleksji. 

Jacek Żakowski (ur. 1957)

Znany publicysta prasowy i telewizyjny, laureat wielu nagród dziennikarskich, współtwórca telewizyjnego programu „Tok-Szok”. W jednym z wywiadów wspomina: „Najgorsza była pierwsza klasa. Siedziałem całe popołudnia w domu z mamą, sylabizując do upadłego – w rezultacie zamiast nauczyć się czytać, uczyłem się czytanki na pamięć. [...] z dyktand stawiano mi z łaski trójczyny. Innym dzieciom wystarczało 15–20 minut na odrobienie lekcji – ja potrzebowałem kilku godzin. Myliło mi się >>u<< zwykłe z kreskowanym, >>a<< z >>ą<<”. 

Adam Wajrak (ur. 1972)

Dziennikarz „Gazety Wyborczej”, miłośnik zwierząt, autor książek. Od paru lat mieszka w Teremiskach koło Białowieży, skąd nadchodzą jego korespondencje przyrodnicze. Tak pisał o swoich trudnościach: „Oj, ciężko było, szczególnie w szkole. Kiedy do niej chodziłem, mało kto wiedział, co to takiego dysleksja. W podstawówce mój ukochany nauczyciel języka polskiego [...] twierdził, że czegoś takiego jak dysleksja w ogóle nie ma. Dla niego błędy ortograficzne, które masami pojawiały się w moich wypracowaniach, były wynikiem lenistwa, a nie jakiejś przypadłości. A ja naprawdę staram się nie robić błędów, tylko że ja ich czasami po prostu nie widzę. Nie widzę ich do tego stopnia, że nawet jak mi ktoś by palcem pokazywał, to ja nie jestem w stanie zobaczyć. Robię błędy w najprostszych słowach, zjadam litery, przestawiam kolejność i nawet wielka wiedza teoretyczna o ortografii nic nie jest w stanie tu pomóc. Nawet słowo >>ptak<< piszę >>patak<<”. 

Mikołaj Trzaska (ur. 1966)

Kompozytor, saksofonista, klarnecista basowy. Rozpoczął studia na ASP w Gdańsku, na wydziale malarstwa. Zafascynowany jazzem lat sześćdziesiątych, szczególnie muzyką Johna Coltrane'a i Ornette'a Colemana, porzucił akademię plastyczną, by całkowicie poświęcić się muzyce. Współpracował z Lesterem Bowie, Peterem Brotmannem, Johnem Tchicai, Tomaszem Stańką, Noelem Akchote oraz Joem Giardullo. Autor kilkudziesięciu płyt. Obecnie uważany jest za jednego z najwybitniejszych poszukujących muzyków jazzowych w Polsce. Nie ukrywa faktu, że ma dysleksję. Gdy zaczął naukę w klasie I szkoły podstawowej, przestał być „królem życia”, w co dotąd nie wątpił. Początkowo nie potrafił napisać żadnej litery w liniaturze. Podczas gdy inni pisali już płynnie, on stawiał pierwsze pokraczne litery, nierzadko w złej kolejności, a często ich lustrzane odbicia. Gdy inne dzieciaki chodziły się bawić, on ćwiczył pisanie i głośne czytanie. Pierwszą książkę z własnej, nieprzymuszonej woli przeczytał dopiero w szkole średniej. Dopiero po zakończeniu edukacji przestał bać się pisania. Pisze coraz więcej listów i coraz rzadziej komputer podkreśla mu błędy. Pozostają jeszcze trudności w czytaniu nut, ale przyjmuje to z pokorą, bo przecież w zamian otrzymał inne talenty. 

Maciej Kuroń (1960–2008)

Znawca kuchni, autor wielu książek o tematyce kulinarnej. Nauka czytania sprawiała mu dużo problemów, a poziom graficzny pisma poprawił dopiero, gdy zaczął pisać drukowanymi literami. Maciej Kuroń, podobnie jak jego ojciec Jacek, miał ogromne trudności w uczeniu się języków obcych. 

 

Źródło: www.ortograffiti.pl

Należy też pamiętać o innych, którym dysleksja nie stanęła na drodze do sukcesu. Tom Cruise, Whoope Goldberg, Isaac Newton Charles Darwin,  Henry Ford,  Vincent van Gogh,  Nelson Rockefeller,  Winston Churchill,  John F. Kennedy,  Aleksander  Bell,   Ernest Hemingway, Charles Dickens, Walt Disney, Steven Speilberg, Cher, Kurt Cobain, John Lennon, Mozart, Ludwig van Beethoven, Robbie Williams, Orlando B , Agatha Christie, Mark Twain, Lewis Caroll, Keanu Reeves, Kiera Knightley, Quentin Tarantino, Marilyn Monroe, Fred Astaire, Salma Hayek, Robin Williams, Eddie Izzard, Danny Glover, George Washington.

                                                                                                  

Dekalog rodziców dzieci dyslektycznych

opr.: prof. dr hab. Marta Bogdanowicz

NIE - "nie czyń bliźniemu, co Tobie niemiłe".

1. Nie traktuj dziecka jak chorego, kalekiego, niezdolnego, złego lub leniwego.

2. Nie karz, nie wyśmiewaj dziecka w nadziei, że zmobilizujesz je do pracy.

3. Nie łudź się, że dziecko "samo z tego wyrośnie", "weźmie się w garść",

"przysiądzie fałdów" lub że ktoś je z tego "wyleczy".

4. Nie spodziewaj się, że kłopoty dziecka pozbawionego specjalistycznej pomocy ograniczą się do czytania i pisania i skończą się w młodszych klasach szkoły podstawowej.

5. Nie ograniczaj dziecku zajęć pozalekcyjnych, aby miało więcej czasu na naukę, ale i nie zwalniaj go z systematycznych ćwiczeń.

TAK - "strzeżonego Pan Bóg strzeże".

6. Staraj się zrozumieć swoje dziecko, jego potrzeby, możliwości i ograniczenia, aby zapobiec trudnościom szkolnym.

7. Spróbuj jak najwcześniej zaobserwować trudności dziecka: na czym polegają  i co jest ich przyczyną. Skonsultuj się ze specjalistą (psychologiem, pedagogiem, logopedą).

8. Aby jak najwcześniej pomóc dziecku:

zaobserwuj w codziennej pracy z dzieckiem, co najskuteczniej mu pomaga,

korzystaj z odpowiedniej literatury i fachowej pomocy nauczyciela - terapeuty (w formie terapii indywidualnej i grupowej),

bądź w stałym kontakcie z nauczycielem i pedagogiem szkolnym.

9. Bądź życzliwym, pogodnym, cierpliwym przewodnikiem i towarzyszem swego dziecka
w jego kłopotach szkolnych.

10. Chwal i nagradzaj dziecko nie tyle za efekty jego pracy, ile za włożony w nią wysiłek. Spraw, aby praca z dzieckiem była przyjemna dla was obojga.

Słownik najważniejszych pojęć

DYSLEKSJA

Dysleksją rozwojową nazywamy zespół specyficznych trudności w uczeniu się czytania i pisania. Określenie „rozwojowa” oznacza, że jej symptomy występują na każdym etapie rozwojowym, a trudności nie pojawiają się nagle i występują w nasilonym stopniu od początku nauki szkolnej. Dysleksja objawia się trudnościami w nauce czytania i pisania, mimo stosowania standardowych metod nauczania, inteligencji na poziomie przeciętnym i sprzyjających warunków społeczno-kulturowych. Dysleksja jako zaburzenie podstawowych funkcji poznawczych, jest często uwarunkowana konstytucjonalnie. Na jej pojawienie się składa się wiele przyczyn. Obecnie wiadomo, że ma podłoże genetyczne, co znaczy, iż dysleksja może być dziedziczona z rodziców na dzieci. Trudności o charakterze dyslektycznym są spowodowane zaburzeniami niektórych funkcji poznawczych wzrokowo-przestrzennych, słuchowo-językowych, motorycznych i ich integracji, uwarunkowanymi nieprawidłowym funkcjonowaniem układu nerwowego.

Opracowano na podstawie książki „Uczeń z dysleksją w domu. Poradnik nie tylko dla rodziców” autorstwa M. Bogdanowicz, A. Adryjanek, M. Rożyńska, Gdynia 2005.

Źródło: www.ortograffiti.pl

DYSGRAFIA

Dysgrafia – trudności w opanowaniu poprawnej formy graficznej pisma. Termin ten pochodzi od przedrostka dys- oraz od czasownika grapho – „ piszę”, „rysuję” (j. grecki). Dysgrafia zatem wyraża się w formie zniekształceń strony graficznej pisma, takich jak niedokładności w odtwarzaniu liter, złe proporcje liter w wyrazie, brak połączeń liter, brak należytego odstępu między literami i wyrazami, brak równomiernego i jednolitego położenia pisma, niepoprawne zagęszczenie liter. Te zniekształcenia pisma wynikają z zaburzeń funkcji percepcyjno-motorycznych (motoryki rąk, funkcji wzrokowych i koordynacji wzrokowo-ruchowej). Mogą się one zmniejszać w wyniku intensywnych ćwiczeń grafomotorycznych, w wypadku braku ćwiczeń nasilają się wraz z wiekiem, niekiedy aż do zupełnej nieczytelności pisma. Dysgrafia należy do zespołu zaburzeń określanego jako „dysleksja rozwojowa”.

Opracowano na podstawie książki „Uczeń z dysleksją w szkole. Poradnik nie tylko dla polonistów” autorstwa M. Bogdanowicz, A. Adryjanek, Gdynia 2005.

Źródło: www.ortograffiti.pl

DYSORTOGRAFIA

Dysortografia – specyficzne trudności w opanowaniu poprawnej pisowni. Są to trudności w pisaniu przejawiające się popełnianiem różnego typu błędów: typowo ortograficznych, wynikających z nieprzestrzegania znanych uczniowi zasad pisowni, oraz błędów specyficznych, takich jak mylenie liter (zastępowanie), opuszczanie, dodawanie
i przestawianie liter i sylab, pisanie liter i cyfr zwierciadlanie. Dysortografię rozpoznaje się uczniów o prawidłowym rozwoju umysłowym, w przypadkach, gdy trudności występują pomimo znajomości zasad pisowni, braku wad zmysłu i zaniedbania psychologicznego, a spowodowane są zaburzeniami opisanych procesów poznawczych i ruchowych oraz ich współdziałania. Dysortografia należy do zespołu zaburzeń określanego jako „dysleksja rozwojowa”. Dysleksja w wieku starszym, u gimnazjalistów i uczniów szkół ponadgimnazjalnych, objawia się przede wszystkim występowaniem trudności
w opanowaniu poprawnej pisowni.

Opracowano na podstawie książki  „Uczeń z dysleksją w szkole. Poradnik nie tylko dla polonistów” autorstwa M. Bogdanowicz, A. Adryjanek, Gdynia 2005.

List do rodzica!

Pragnieniem każdego z nas jest, aby nasze dziecko przeszło przez wszystkie etapy kształcenia bez większych problemów i osiągnęło sukces w życiu. Na tej drodze warto pamiętać, że bardzo wiele w tym zakresie zależy od nas dorosłych.

Jeżeli u Twojego dziecka występują trudności w opanowaniu umiejętności szkolnych, rozpoznano u niego ryzyko dysleksji lub dysleksję rozwojową, nie zamartwiaj się. Wielu uczniów z dysleksją to najczęściej dzieci wykazujące się ponadprzeciętnym poziomem wiedzy ogólnej, szczególnymi zainteresowaniami i zdolnościami. Często jest tak, że dziecko to by osiągnąć te same rezultaty wkłada kilka razy więcej wysiłku w wykonanie danego zadania. Może to powodować, że szybko się zniechęca, jest często zmęczone. Szybko obniża się motywacja do nauki i w konsekwencji obniża się także samoocena.

Zwróćmy uwagę, że trudności wynikające z dysleksji nie musza prowadzić do porażki. Przeciwnie, każde dziecko ma w sobie potencjał aby odnieść sukces. Może realizować swoje marzenia, osiągać bardzo dobre wyniki, studiować na wymarzonej uczelni. Jak tego dokonać? Przede wszystkim dobrze ukierunkowanym wsparciem. I tu właśnie jest nasze miejsce. Każde dziecko potrzebuje wsparcia rodziców, to z różnego rodzaju trudnościami, potrzebuje go szczególnie. Nie możemy liczyć na to, że problem zniknie samoistnie. Pomocą w takich sytuacjach rodzicom i dzieciom służy terapia pedagogiczna, która jest procesem długotrwałym a jej skuteczność zależy od systematyczności, wytrwałości w pracy i właściwego postępowania.

Musimy uwierzyć w nasze dziecko i w siebie. W czasach gdy zegary odmierzają czas coraz szybciej, gdzie wciąż gdzieś się spieszymy, o czymś zapominamy. Pamiętajmy o najważniejszym i najcenniejszym darze jaki posiadamy o naszych dzieciach. Znajdźmy dla nich czas, starajmy się świadomie i rozsądnie im towarzyszyć. Rozmawiajmy z dzieckiem o tym, co wydarzyło się w szkole. Przeglądajmy zeszyty i prace dziecka, chwalmy, gdy można, poprawiajmy, gdy trzeba. Gdy czegoś nie umie, nie krzyczymy na dziecko ale skonsultujmy z nauczycielem, jak mu pomóc. Zadbajmy by nie powstawały zaległości w nauce ponieważ, luki w wiadomościach to największy wróg powodzenia szkolnego. Uczmy swoje dzieci systematyczności i obowiązkowości. Wymagajmy, aby dziecko przygotowywało wieczorem potrzebne mu na następny dzień przybory szkolne i samo pakowało tornister. Dbajmy o zdrowie dziecka, o higienę jego ciała i umysłu. Nie zapominajmy, że ogromnie ważna jest zabawa dziecka, najlepiej z rówieśnikami na świeżym powietrzu, sypianie w dobrze wywietrzonym pokoju.

Umożliwiajmy dziecku udział w drobnych pracach domowych.  Zapoznajmy się z metodami pracy, technikami i stylami uczenia się osób z dysleksją, czy innymi trudnościami szkolnymi. Nauczmy dzieci  gospodarować własnym czasem oraz radzić sobie z trudnymi sytuacjami. Rodzicu, ufaj swojemu dziecku i wsłuchuj się w jego codzienne przeżycia.

motyl8Razem możemy zdziałać wiele dobrego!

Z życzeniami sukcesu:

Terapeuta pedagogiczny:

Anna Wańcicka

logo_psp_pijarki_splo_200.png
Image

SZKOŁA PODSTAWOWA I LICEUM
Sióstr Pijarek im. Pauli Montal

2023-liceum-braz.png