Skoro tak ważny dla kształtującej się samooceny młodego człowieka jest sposób komunikowania się z nim, warto zwrócić uwagę nie tylko na to co my – dorośli mówimy do niego. Równie istotne jest uczenie dziecka posługiwania się komunikatami, które będą je wzmacniać, a nie osłabiać. Osłabiają bowiem te, które „oddają” aktywność, odpowiedzialność za siebie wyłącznie w ręce innych ludzi, a wzmacniają te zawierające w sobie myśl: „ dam sobie radę”, „biorę odpowiedzialność”, „decyduję o swoim życiu”.
|
ODUCZAJ {słowa, które osłabiają} |
POPIERAJ {słowa, które wzmacniają} |
|
Muszę Powinienem Zrobiłbym to, gdyby… Nic na to nie poradzę Chciałbym, ale Nie mogę Nigdy Nie dam rady To nie dla mnie |
Chcę Wybieram Wolę Mam zamiar Zależy mi na… Postanawiam, że… W tej sytuacji Sprawdzę, co się uda zrobić Warto spróbować |
Ponadto jeśli chcemy, aby samoocena naszego dziecka była dobra, w codziennej komunikacji musimy unikać: obrażania, porównywania do innych, ciągłego pouczania i wygłaszania „kazań”, oskarżania, rozkazywania, szyderstwa i kpiny. Kontrolujmy także komunikaty niewerbalne płynące poprzez mimikę twarzy, spojrzenie, gesty, pozycje ciała i dotyk.
(Wykorzystano: A. Paczkowska, Kształtuj poczucie wartości,
[w:] Poradnik Psychologiczny POLITYKI, tom 2; 2/2009)
