DYSLEKSJA
Dysleksją rozwojową nazywamy zespół specyficznych trudności w uczeniu się czytania i pisania. Określenie „rozwojowa” oznacza, że jej symptomy występują na każdym etapie rozwojowym, a trudności nie pojawiają się nagle i występują w nasilonym stopniu od początku nauki szkolnej. Dysleksja objawia się trudnościami w nauce czytania i pisania, mimo stosowania standardowych metod nauczania, inteligencji na poziomie przeciętnym i sprzyjających warunków społeczno-kulturowych. Dysleksja jako zaburzenie podstawowych funkcji poznawczych, jest często uwarunkowana konstytucjonalnie. Na jej pojawienie się składa się wiele przyczyn. Obecnie wiadomo, że ma podłoże genetyczne, co znaczy, iż dysleksja może być dziedziczona z rodziców na dzieci. Trudności o charakterze dyslektycznym są spowodowane zaburzeniami niektórych funkcji poznawczych wzrokowo-przestrzennych, słuchowo-językowych, motorycznych i ich integracji, uwarunkowanymi nieprawidłowym funkcjonowaniem układu nerwowego.
Opracowano na podstawie książki „Uczeń z dysleksją w domu. Poradnik nie tylko dla rodziców” autorstwa M. Bogdanowicz, A. Adryjanek, M. Rożyńska, Gdynia 2005.
Źródło: www.ortograffiti.pl
DYSGRAFIA
Dysgrafia – trudności w opanowaniu poprawnej formy graficznej pisma. Termin ten pochodzi od przedrostka dys- oraz od czasownika grapho – „ piszę”, „rysuję” (j. grecki). Dysgrafia zatem wyraża się w formie zniekształceń strony graficznej pisma, takich jak niedokładności w odtwarzaniu liter, złe proporcje liter w wyrazie, brak połączeń liter, brak należytego odstępu między literami i wyrazami, brak równomiernego i jednolitego położenia pisma, niepoprawne zagęszczenie liter. Te zniekształcenia pisma wynikają z zaburzeń funkcji percepcyjno-motorycznych (motoryki rąk, funkcji wzrokowych i koordynacji wzrokowo-ruchowej). Mogą się one zmniejszać w wyniku intensywnych ćwiczeń grafomotorycznych, w wypadku braku ćwiczeń nasilają się wraz z wiekiem, niekiedy aż do zupełnej nieczytelności pisma. Dysgrafia należy do zespołu zaburzeń określanego jako „dysleksja rozwojowa”.
Opracowano na podstawie książki „Uczeń z dysleksją w szkole. Poradnik nie tylko dla polonistów” autorstwa M. Bogdanowicz, A. Adryjanek, Gdynia 2005.
Źródło: www.ortograffiti.pl
DYSORTOGRAFIA
Dysortografia – specyficzne trudności w opanowaniu poprawnej pisowni. Są to trudności w pisaniu przejawiające się popełnianiem różnego typu błędów: typowo ortograficznych, wynikających z nieprzestrzegania znanych uczniowi zasad pisowni, oraz błędów specyficznych, takich jak mylenie liter (zastępowanie), opuszczanie, dodawanie
i przestawianie liter i sylab, pisanie liter i cyfr zwierciadlanie. Dysortografię rozpoznaje się uczniów o prawidłowym rozwoju umysłowym, w przypadkach, gdy trudności występują pomimo znajomości zasad pisowni, braku wad zmysłu i zaniedbania psychologicznego, a spowodowane są zaburzeniami opisanych procesów poznawczych i ruchowych oraz ich współdziałania. Dysortografia należy do zespołu zaburzeń określanego jako „dysleksja rozwojowa”. Dysleksja w wieku starszym, u gimnazjalistów i uczniów szkół ponadgimnazjalnych, objawia się przede wszystkim występowaniem trudności
w opanowaniu poprawnej pisowni.
Opracowano na podstawie książki „Uczeń z dysleksją w szkole. Poradnik nie tylko dla polonistów” autorstwa M. Bogdanowicz, A. Adryjanek, Gdynia 2005.
