SP - Informator

„Ojciec, aż Ojciec, czyli o byciu tatą”

Od 8 grudnia 2020 roku do 8 grudnia 2021 roku Kościół ogłosił rokiem Świętego Józefa – opiekuna oraz wychowawcy Jezusa i małżonka Maryi. Jest On wzorem przykładnego ojca, męża. W związku z tym pragnę poświęcić temu zagadnieniu uwagę w naszych wspólnych rozważaniach.

Erich Fromm – niemiecki filozof, psycholog, socjolog, psychoanalityk twierdził, że „kobieta kocha dziecko za to, że jest a mężczyzna za to, kim jest”. To ojciec stawia dziecku wymagania, zachęca do zdobywania nowych umiejętności, rozwijania predyspozycji. Oczywiście, dojrzała miłość w każdej postaci, w tym również rodzicielska jest bezwarunkowa (bez stawiania warunków). Dlatego ojciec kocha swoje dziecko bez względu na osiągniecia. Jednak w wychowaniu stawianie wymagań, precyzowanie oczekiwań, mobilizowanie do pokonywania trudności jest niezbędne. Stymuluje to prawidłowy rozwój i stanowi przygotowanie do dorosłego życia. Wychowanie dzieci w atmosferze pobłażliwości pozbawionej jakichkolwiek ograniczeń w swoim działaniu i niemobilizowanie ich do osiągnięcia nowych sprawności, umiejętności doprowadza do wychowania osób przygotowanych do brania, nastawionych na korzystanie, niepotrafiących nic z siebie dać. Mogą być one mało odporne na stres, nie nauczą się przyjmować krytyki, znosić porażek.

    Poczucie bezpieczeństwa to podstawowa potrzeba znajdująca spełnienie w postawie ojca. Przede wszystkim ojciec, to człowiek, któremu można zaufać. Zaufanie buduje się przez wspólne przebywanie z dzieckiem od najwcześniejszych lat jego życia. Tata uczący swoje dziecko jazdy na rowerze, nie wypuści siodełka z ręki dopóki maluch sobie nie poradzi. Dziecko bezgranicznie ufa ojcu i tak właśnie buduje w sobie to zaufanie na przyszłość. Ojciec to ktoś obecny i dostępny. Dzieci potrzebują i oczekują pogłębionego kontaktu z ojcem. Jest on wtedy możliwy, kiedy tata jest szczery, otwarty i komunikatywny. Rozmawiając
z dzieckiem dzieli się przeżyciami, przemyśleniami, opowiada o sukcesach i porażkach. Taka wymiana zdań, uczuć buduje więź i stwarza warunki do otwartości i szczerości dziecka wobec ojca. Nie chodzi tu o obarczanie dziecka swoimi problemami, lecz o umiejętność przyznania się do błędów i przeproszenia. Trzeba pokazać, że jest się człowiekiem autentycznym. Taka otwartość wyzwala w dziecku poczucie bezpieczeństwa, a ojcu pomaga zrozumieć dziecko.

   Wszystkie te przymioty i zachowania charakteryzują prawdziwego przyjaciela. Ojciec przyjaciel – to przewodnik po życiu. Jest reprezentantem świata prawa, dyscypliny i przygody. Jego zadaniem jest wprowadzenie dziecka z domowego, matczynego zacisza i pokazanie mu świata zewnętrznego.

Źródło: A. Paczkowska, Bądź prawdziwym ojcem, [w] Poradnik psychologiczny polityki. Tom 2., 2/2009, Str. 50 – 53.

Ojciec w życiu dziewczynki to pierwszy mężczyzna – w sensie emocjonalnym i psychologicznym. Jest on uosobieniem męskości. Wkraczając w dorosłe życie, będzie porównywała z nim każdego mężczyznę, który okaże jej względy.

Dziewczynka – wrażliwa, uczuciowa, delikatna w szczególny sposób oczekuje miłości i afirmacji ze strony taty. Córka przytulana przez ojca, znajdująca w nim oparcie, schronienie, obronę, buduje w swej psychice obraz siebie, jako osoby wartościowej, potrzebnej, silnej wewnętrznie, zdolnej do radzenia sobie z problemami. Co więcej to tata uczy ją akceptacji dla jej kobiecości. Obserwując kontakty taty z mamą, córka uczy się zachowania, postaw w relacjach damsko – męskich. Josh McDowell i Norm Wakefield piszą: „Zdolność kobiety do nawiązywania więzi uczuciowej i co za tym idzie, do udanego związku z mężczyzną jest bezpośrednio związana z jej stosunkiem do ojca”.

Źródło: A. Paczkowska, Bądź prawdziwym ojcem, [w] Poradnik psychologiczny polityki. Tom 2., 2/2009, Str. 50 – 53.

Istotnym elementem w kształtowaniu się więzi między ojcem i synem są ich wzajemne oczekiwania. Dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym chcą, żebyśmy zrobili coś razem. To bardzo ważne. Synowie maja okazję czuć się mężczyznami w czasie spędzania wspólnego czasu. Uczą się wtedy męskości, wytrwałości, odwagi, podziwiają ojca, staje się on dla nich autorytetem. Syn oczekuje od taty potwierdzenia swojej wartości i ważności nie tylko wtedy, kiedy osiąga sukcesy, ale również w przypadku porażek. Chłopcom potrzebne jest okazywanie miłości wobec nich przez ojca. Pomaga im to budować obraz siebie, jako kogoś wyjątkowego, kochanego, wartościowego. Po prostu: „Synu jestem z ciebie dumny, kocham cię”. Owoce takiej postawy zbierze również ojciec, gdy syn wkroczy w burzliwy okres dorastania. Wysoka samoocena i więź z tatą – autorytetem pozwolą nastolatkowi uniknąć błędów.

Wraz z wiekiem oczekiwania synów wobec ojca zmieniają się, Miłość ojcowska musi ewoluować. Wraz z wiekiem syn oczekuje również od ojca konstruktywnych rozwiązań, wspólnej analizy problemu, męskiego spojrzenia na rzeczywistość. Mężczyzna jest reprezentantem świata rozsądku, opanowania i odwagi. Takiego wzoru potrzebują chłopcy
w okresie dojrzewania.

Podstawowym zadaniem ojca wobec syna jest wychowanie go na odpowiedzialnego i zdolnego do miłości mężczyznę, a najlepszym sposobem osiągnięcia tego celu jest własny przykład.

Źródło: A. Paczkowska, Bądź prawdziwym ojcem, [w] Poradnik psychologiczny polityki. Tom 2., 2/2009, Str. 50 – 53.

Od 8 grudnia 2020 roku do 8 grudnia 2021 roku Kościół ogłosił rokiem Świętego Józefa – opiekuna oraz wychowawcy Jezusa i małżonka Maryi. Jest On wzorem przykładnego ojca, męża. W związku z tym pragnę poświęcić temu zagadnieniu uwagę w naszych wspólnych rozważaniach.

Erich Fromm – niemiecki filozof, psycholog, socjolog, psychoanalityk twierdził, że „kobieta kocha dziecko za to, że jest a mężczyzna za to, kim jest”. To ojciec stawia dziecku wymagania, zachęca do zdobywania nowych umiejętności, rozwijania predyspozycji. Oczywiście, dojrzała miłość w każdej postaci, w tym również rodzicielska jest bezwarunkowa (bez stawiania warunków). Dlatego ojciec kocha swoje dziecko bez względu na osiągniecia. Jednak w wychowaniu stawianie wymagań, precyzowanie oczekiwań, mobilizowanie do pokonywania trudności jest niezbędne. Stymuluje to prawidłowy rozwój i stanowi przygotowanie do dorosłego życia. Wychowanie dzieci w atmosferze pobłażliwości pozbawionej jakichkolwiek ograniczeń w swoim działaniu i niemobilizowanie ich do osiągnięcia nowych sprawności, umiejętności doprowadza do wychowania osób przygotowanych do brania, nastawionych na korzystanie, niepotrafiących nic z siebie dać. Mogą być one mało odporne na stres, nie nauczą się przyjmować krytyki, znosić porażek.

Poczucie bezpieczeństwa to podstawowa potrzeba znajdująca spełnienie w postawie ojca. Przede wszystkim ojciec, to człowiek, któremu można zaufać. Zaufanie buduje się przez wspólne przebywanie z dzieckiem od najwcześniejszych lat jego życia. Tata uczący swoje dziecko jazdy na rowerze, nie wypuści siodełka z ręki dopóki maluch sobie nie poradzi. Dziecko bezgranicznie ufa ojcu i tak właśnie buduje w sobie to zaufanie na przyszłość. Ojciec to ktoś obecny i dostępny. Dzieci potrzebują i oczekują pogłębionego kontaktu z ojcem. Jest on wtedy możliwy, kiedy tata jest szczery, otwarty i komunikatywny. Rozmawiając z dzieckiem dzieli się przeżyciami, przemyśleniami, opowiada o sukcesach i porażkach. Taka wymiana zdań, uczuć buduje więź i stwarza warunki do otwartości i szczerości dziecka wobec ojca. Nie chodzi tu o obarczanie dziecka swoimi problemami, lecz o umiejętność przyznania się do błędów i przeproszenia. Trzeba pokazać, że jest się człowiekiem autentycznym. Taka otwartość wyzwala w dziecku poczucie bezpieczeństwa, a ojcu pomaga zrozumieć dziecko.

Wszystkie te przymioty i zachowania charakteryzują prawdziwego przyjaciela. Ojciec przyjaciel – to przewodnik po życiu. Jest reprezentantem świata prawa, dyscypliny i przygody. Jego zadaniem jest wprowadzenie dziecka z domowego, matczynego zacisza i pokazanie mu świata zewnętrznego.

Źródło: A. Paczkowska, Bądź prawdziwym ojcem, [w] Poradnik psychologiczny polityki. Tom 2., 2/2009, Str. 50 – 53.

„Rodzina w centrum”

 Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia. Święta, w których nasza uwaga kieruje się
w szczególny sposób wokół Świętej Rodziny. Niech Ona prowadzi nas i będzie źródłem przenikającej nas wzajemnej miłości, która napełnia radością bycia razem, obdarowywania się wyjątkowymi słowami, słowami budującymi, troszczącymi się o siebie z wzajemnością, wyjątkowym spojrzeniem w siebie i w bliskich, takim, które przynosi zrozumienie, wybaczenie i daje poczucie wyjątkowości bycia razem.

Niech Nowonarodzony Jezus Chrystus błogosławi Waszym Rodzinom w każdym dniu. Dużo zdrowia, radości i miłości, wszelkiej pomyślności oraz sukcesów życiowych, zawodowych w Nowym Roku 2022 dla całej społeczności szkolnej -  Alicja Smoczeńska – pedagog szkolny.

Jednocześnie pozostawiam do przemyślenia słowa Ojca Świętego Franciszka. Czasem szukamy tak wiele słów w relacjach z drugim człowiekiem, a tak wiele mamy…

„W każdej rodzinie powinny być używane trzy słowa: „proszę, przepraszam, dziękuję”. Proś z uprzejmością, bo nie można być natrętem, wtrącać się w życie drugiego człowieka. Dziękuj - wdzięczność jest znakiem szlachetnej duszy. Przepraszaj, bo zdarza się zrobić coś złego i ktoś czuje się obrażony. Nie zapominajcie tych trzech słów: „proszę, dziękuję, przepraszam”.  Jeśli są one używane w rodzinie, to rodzina jest zdrowa”.

Ojciec Święty Franciszek w Roku Rodziny

           Zasady pracy z dzieckiem dyslektycznym podczas nauki pisania

1. Zezwalaj na pisanie ołówkiem. Ułatwi to poprawianie błędów.
2. Unikaj podkreślania dostrzeżonych błędów. Zaznaczaj tylko ich liczbę na marginesie linii, w której się pojawiły.
3. Poleć dziecku, aby samo znalazło błędy, korzystając ze słownika ortograficznego.
4. Odszukane błędnie zapisane wyrazy dziecko powinno napisać poprawnie 5 – 6 razy i użyć je w zdaniach.
5. Pomóż dziecku utrwalić zasady pisowni, wyjaśniając wszystkie wątpliwości ortograficzne przy użyciu słownika ortograficznego.
6. W wypracowaniu nawyków autokorekty pomaga Dyktando w dziesięciu punktach ( „Uczeń z dysleksją w szkole” M. Bogdanowicz, A. Adryjanek).
7. W młodszych klasach nie stosuj dyktand, czyli pisania ze słuchu. Zastąp je pisaniem z pamięci (zapoznaj dziecko z tekstem, potem ze zdaniem, a następnie zakrywaj słowa i niech dziecko pisze je z pamięci).
8. Najlepiej, gdy dziecko zapisuje wypowiedź pisemną w brudnopisie. Po omówieniu z rodzicem przepisuje pracę do zeszytu, a rodzic jeszcze raz sprawdza jej poprawność.
9. Jeśli Twoje dziecko jest leworęczne zadbaj, by miało swobodę ruchów i odpowiednio ułożony zeszyt.

Źródło: M. Bogdanowicz, R. Czabaj, Jestem rodzicem dziecka z dysleksją – najważniejsze wskazówki do pracy, Wyd. Operon Sp. z o. o., Gdynia 2007.